Korte tripjes, Sulawesi en Surabaya

Hoi bewoners van het koude kikker landje! (bij ons wordt het maar warmer en warmer)

Ik had vernomen dat er alweer werd gewacht op een verhaaltje van mij, dus bij deze! (oke, alweer is misschien niet het goede woord want het is inmiddels al meer dan een maand geleden.. excuus.)

In de afgelopen paar weken heb ik al weer heel wat leuke tripjes gemaakt, op vakantie geweest, al vier ik volgens mij alleen maar vakantie, en ik heb natuurlijk ook andere dingen beleefd.

Half september hebben we een trip naar de Bromo vulkaan gemaakt. We gingen met de openbare bus naar Probolinggo, om vervolgens vanaf daar midden in de nacht naar de Bromo te gaan. Probolinggo was een klein dorpje waar je als westerling ontzettend opvalt, wordt nagestaard en nageroepen met het woord ‘bule’ (westerling/blanke). Soms weten we niet of we daar nou blij van moeten worden of niet omdat het nogal onbeschoft overkomt, maar aan de andere kant is het ook begrijpelijk als ze amper blanken in hun leven hebben gezien. Om half 3 ’s nachts was het vertrek naar de vulkaan en daar aangekomen moesten we nog een klein stukje berg beklimmen. Dat ging niet zo vlot; slechte enkel, slechte weg, super moe en ja ik moet toegeven dat mijn conditie me ook in de steek heeft gelaten. De zonsopgang was ontzettend indrukwekkend om te zien, niet voor niks zo vroeg opgestaan! Na de zonsopgang gingen we naar de vulkaan zelf. Helaas werden we halverwege afgezet door de chauffeur want vanaf daar moesten we gaan lopen, een UUR. Nou zoals ik al vertelde ging 10 minuten de berg op al niet zo goed dus we hebben daar een jeep geregeld die ons over het zand reed en in 5 minuten stonden we onderaan de berg. Dit gaat verschrikkelijk lui klinken, maar vanaf daar hebben we een paard gehuurd die ons naar boven en naar beneden gebracht. De vulkaan/krater zelf was niet echt boeiend, kwam een beetje rook uit en na 10 minuten zijn we ook weer weggegaan. Na het bezoek aan de Bromo zijn we naar de Madakaripura waterval geweest. Dit was echt de mooiste waterval die ik heb gezien tot nu toe. Om er te komen moest je al door de rivier heen en om echt de waterval te bekijken moest je het ervoor over te hebben om zeiknat te worden. Ik kocht natuurlijk een poncho. ’s Middags wilden we weer met de bus terug, maar de ‘eksekutif’ bus met airco zat vol dus we moesten met de goedkopere bus met arko. Wat een verschrikkelijke rit; overal werden straat verkopers opgepikt die voorin de bus instapten en vervolgens vijf minuten later bij de achterdeur er weer uitgingen.

Bier drinken wordt natuurlijk ook gemist dus we zijn in het uitgaansleven van Surabaya gedoken en dat is apart, heel apart. De bars/clubs/kroegen hebben allemaal een liveband spelen en de samenstelling van de vocals is altijd twee meiden en een jongen. Er staan alleen maar tafels en er is misschien zes vierkante meter om te dansen. Er zijn voornamelijk mannen die uitgaan en ze bezatten zich met flessen drank en vervolgens vind je in de toiletten allemaal kotsende meiden over de wasbak die afgevoerd kunnen worden. En op de parkeerplaats na de tijd kom je ze weer tegen. Maar we waren steeds met een grotere groep en dan vermaak je je prima! Ook freeflow avond is heel leuk, onbeperkt vodka sprite drinken voor €7,50. Volgende dag is wat minder als je om 7 uur op school moet zijn en je om 7 uur wakker wordt gemaakt omdat je wekker niet is afgegaan. Niet gedoucht, niet gegeten een taxi genomen naar school. We waren op tijd maar zijn om 8 uur met een smoes de les uitgegaan en ons bed weer ingedoken.

Als dagtrip zijn Sanne en ik met drie andere meiden op safari gegaan. Niet een echte, meer een Beekse Bergen vorm, maar wel heel leuk! De chauffeur had zelf bladeren meegenomen om aan de beesten te voeren en had ook de tijd van zijn leven. Beetje jammer was dat als we een foto wilden maken hij altijd nog een metertje doorreed, waarna je achter een boom kwam te staan haha!

San en ik hebben Michelle opgezocht in Yogyakarta! De treinreis duurde vijf uur en echt waar je begint te wennen aan het lange reizen, vijf uur viel wel mee. Ik moest in de trein heel nodig plassen, maar het was zo’n hang wc met een gat waar je de rails doorheen zag. Ik ben al geen fan van die dingen, maar ik heb mijn moed verzameld en ben gegaan. Alleen omdat er lucht/wind van het rijden door dat gat kwam, werd mijn urine weer omhoog gewaaid, heel fijn. Yogya was heel erg leuk, de stad is veel gezelliger dan Surabaya en overal kun je lekker westers eten. We hebben onze nageltjes laten doen we zijn uitgeweest (zelfde als in Surabaya) en op de brakke zondag naar een hotel geweest waar we tegen betaling drie uur lang onbeperkt konden eten. Croissantjes, bruin stokbrood, rosbief, salade en nog veel meer en zelfs een waterglijbaan bij het zwembad! De laatste dag hebben we nog de Prambanan tempel bezocht, toch nog iets cultureels.

Ben ook nog even naar de kapper geweest in Surabaya. De kapsalon was echt een grote chaos en na 20 minuten was mijn haar geknipt en geföhnt. Ik had wel mijn twijfels erover, maar mijn haar ziet er nog prima uit.

School is nog steeds een chaos, nog steeds komen leraren niet opdagen en is de kwaliteit van de les heel erg slecht. Maar ik ben hier toch meer voor het reizen dus zo belangrijk is het ook weer niet.

Vorige week zijn Sanne en ik naar Sulawesi gegaan. Voordat we gingen had ik nog wel even een probleempje met mijn ticket; verkeerde datum geboekt. Ik kwam erachter de dag dat mijn vlucht zou gaan, maar de maatschappij nam niet op. Een Indonesische klasgenoot heeft me uit de brand geholpen mijn ticket om kunnen boeken gelukkig!

We vlogen van Surabaya naar Makassar en meteen na de vlucht hebben we tickets gekocht voor de nachtbus naar Rantepao / Tana Toraja. ’s Middags zijn we naar de enige bezienswaardigheid in Makassar geweest: Fort Rotterdam. Sanne en ik waren het er gelukkig beide over eens dat het een grote aanfluiting was en zijn na vijf minuten en een foto met de tekst ‘Rotterdam’ weer naar buiten gegaan om bier te drinken. De nachtbus was heel comfortabel, veel beenruimte, dekentjes en kussentjes, maar dat is ook wel prettig als je 8 uur in zo’n bus moet zitten. In Rantepao hebben Sanne en ik een scootertje gehuurd en hebben de hele dag rondgereden en alle mooie traditionele huisjes bekeken. We hebben ook de traditionele graven bekeken: allemaal doodskisten boven op elkaar gestapeld in een grot met daaromheen echte schedels. Onze gids had een geweldig idee voor de foto; tussen twee schedels met je hoofd, nou nee bedankt. Het traditionele eten van Tana Toraja was super lekker! Ze koken kip met kruiden in grote bamboestokken en dat duurt ongeveer vijfuur. De volgende dag zijn we naar een begrafenisceremonie geweest. Ik kan jullie vertellen, dat is een heeeel aparte belevenis. We kwamen aan en er lagen al vier buffelhoofden op de grond en de rest van het lichaam waren ze in stukken aan het snijden en dat vlees verkochten ze weer aan alle mensen die er waren. Ook wij hebben als lunch een stukje buffel gehad van de familie, niet echt lekker. Later die dag zijn we nog naar een traditioneel dorp geweest die niet werd gesubsidieerd en onderhouden door de overheid maar nog gewoon door de familie zelf. Achteraf hadden we in een van die huisjes mochten slapen, maar die nacht zouden we om 3 uur vetrekken om naar de eilanden te gaan.

Dus zoals gezegd om 3uur midden in de nacht vetrokken om aan een autoreis van 16 uur te beginnen. We hadden samen met twee hongaren een auto geregeld om ons naar Ampana te brengen. Deze dag was ook tevens mijn verjaardag en ik heb nog nooit zo’n verschrikkelijke verjaardag gehad. Na anderhalf uur had ik al twee keer overgeven en of het nou door de haarspeldbochten kwam of door de slechte pizza van de avond ervoor kwam, ik kan het je niet vertellen. Na ongeveer 6 uur kwamen we stil te staan met de mededeling dat we er drie uur moesten wachten omdat de weg nog niet afgebouwd was. Gelukkig was dit na een uur opgelost maar helaas, na 30 meter kwamen we weer stil te staan voor een uur omdat er stenen op de weg lagen en die moesten met de hand van de weg worden gehaald. We hadden nog steeds niet gegeten en toen we ons ontbijt/lunch kregen om 12 uur hebben we dat van walging maar laten staan. Laat ik verder niet in details treden… In totaal hebben we er 17 uren over gedaan om naar de havenplaats te rijden.

De volgende ochtend gingen we dan eindelijk naar de Togian Islands!! Het was een warme, oncomfortabele boottrip van 4 uur maar dat kon ons helemaal niks schelen. Het water was ontzettend helder en turquoise blauw, er waren witte stranden en de zon scheen! (behalve op ons eiland.) De togian islands zijn een van de mooiste plekken waar ik ooit geweest ben en we hebben een paar dagen heerlijk uitgerust. Er was geen telefoonverbinding, een uur per dag stromend water en alleen ’s avonds stroom, maar dat gaf het ultieme onbewoonde eiland gevoel. Helaas brengt dat ook jungle dieren met zich mee: sommige mensen hadden ratten in hun kamers en wij helaas nog wat erger: een SLANG. Sanne tilde haar kleren op en daar kwam een gifgroene slang uit tevoorschijn. Sanne en ik hebben zo hard gegild dat het hele ‘resort’, staff en gasten, binnen een paar minuten bij onze bungalow stond om te helpen of te kijken. Ook hebben Sanne en ik een scuba discovery dive gedaan, we wilden proberen hoe het was om te duiken. We hebben eerst in het ondiepe de vaardigheden geleerd en later op de dag gingen we 8 meter onderwater. Sanne had problemen met ademen dus die is helaas na twee meter gestopt. Ik ben ongeveer 40 minuten onderwater geweest en heb tot 10 meter gedoken, wat een super ervaring!

Na de Togian Islands hadden we nog 1,5 dag in Palu, vanaf daar vetrok ons vliegtuig weer richting Surabaya. Palu is echt de meest saaie stad en we hebben alleen maar bij het zwembad gezeten en naar restaurants gegaan.

In Surabaya is tegenover ons appartement een nieuw eettentje geopend, lekker boeiend denken jullie, maar ik ben heel blij! Eindelijk kun je eten zonder massa’s saus bestellen en op een normale stoel zitten. We hebben ook weer een nieuwe bar ontdekt, echt een leuke gezellige westerse bar. Maar het bier staat niet koud…

Ik heb net mijn eerste tentamen gehad! Het was niet moeilijk, maar Sanne en ik vonden het toch iets lastiger dan verwacht, omdat het een open boek tentamen was hadden we niet zo’n hoge verwachting. Ik moet nu drie uren wachten totdat ik mijn aanwezigheid kan aftekenen voor een tentamen. Het tentamen is namelijk een paper die we over twee weken in moeten leveren, maar dan moet je je wel op school aftekenen, echt weer een verspilling van mijn tijd.

Dit was het dan tot nu toe! Dikke kus vanaf hier!

(foto's staan trouwens op facebook)