Sempu Island, Karimunjawa, Sumatra

Hee allemaal!

Na weer heel veel dingen meegemaakt te hebben in Indonesië is het maar weer eens tijd voor een blog. Mijn laatste blog was nadat ik met Sanne naar Sulawesi was gegaan en mijn eerste tentamen had gehad ik begin deze blog maar vanaf toen.
Naast school en vakantie doe ik ook nog andere nuttige dingen: vrijwilligerswerk! School heeft een aantal contacten met kleine schooltjes/communities die graag Engels willen leren. Tussen school door hebben we niet extreem veel te doen dus het leek Sanne en mij wel leuk om daar heen te gaan. Natuurlijk is het super ongeorganiseerd, maar de kinderen zijn ontzettend gemotiveerd, lief en slimmer dan verwacht. We leren ze Engelse woordjes dmv kleurplaten of invulformulieren. We hebben dat nu vijf keer gedaan en steeds als we weggingen deden we dat met een grote lach op ons gezicht!

Ik ben ook een modellencarrière gestart in Surabaya. Alan, een jongen van school, kende een meisje die een blanke nodig had voor foto’s voor haar webshop en hij had gevraagd of ik dat wilde doen tegen een klein bedragje. Ik werd bij het appartementen complex opgehaald door Windy en op dat moment stond ik even met Dico te praten in de lobby. De fotoshoot was harder werken dan verwacht en ik kreeg de meest afschuwelijke kleding aan: roze met paars gestreepte shirtjes met een fluffy teddybeer erop en hello kitty vesten… Na 5 uur waren we eindelijk klaar en ik ben nog even met haar mee naar huis gegaan. Toen ik daar was nodigden de ouders van haar me uit voor een diner bij het Sheraton hotel omdat ze 25 jaar getrouwd waren. Sanne was naar Bandung en het leek me wel leuk om een keer iets met een indo/chinees te doen. Dico moest ik ook meevragen van haar, wat heel raar was want die twee hadden elkaar minder dan een minuut gezien. Dico is een lange typische (Dico als je dit leest, no offense) Nederlandse jongen met blond haar, dus waarschijnlijk vandaar dat hij mee moest. Ze kon niet stoppen over hem te praten, ik heb me echt doodgelachen! Dico en ik zijn die zaterdag naar het etentje gegaan en we hebben genoten: heerlijk westers eten!! De ouders van Windy hadden een hele tafel met allemaal snoep/cupcakes/cakepops laten maken met bruiden en bruidegommen, ontzettend mooi!

Het weekend van 9 november ben ik naar the Secret Lagoon / Sempu Island gegaan met Sanne, Olivia, Victoire en Fabian.. De planning was om ’s ochtends om half 5 te vertrekken maar natuurlijk was de chauffeur te laat dus het werd 5 uur. In Malang hebben we een tent voor 4-5 personen, matjes en kookapparatuur gehuurd voor totaal minder dan 8 euro. In Sendang Biru zijn we met een bootje over gevaren en daar stond ons een jungle trek te wachten. Met spullen voor twee dagen, 3 liter water en kampeerspullen een uur door de jungle lopen. Ik was helemaaal kapot toen we aankwamen, maar de lagoon was echt prachtig, Het water was super blauw en door de rotsen kwam water van de oceaan als een soort waterval naar beneden. We wilden onze tent eerst opzetten naast de rotsen, maar daar stonk het teveel naar afval (de indo’s ruimen hun eigen meegebrachte troep niet op). Achteraf waren we heel erg blij dat we het niet hebben gedaan omdat het water 4/5 meter hoger op het strand kwam met vloed en dat zou betekenen dat we anders waren weggespoeld. Toen we de tent hadden opgezet zagen we dat er maximaal 3 mensen in pasten en niet 4-5 personen. Het was waarschijnlijk gerekend naar Indo’s die overal in elke positie wel kunnen slapen. Dat werd dus buiten slapen. Die avond hebben we gezellig rond een kampvuurtje gezeten met wat locals en een paar internationals. Sanne Olivia en ik gingen buiten slapen, maar zodra we lagen begon het te regenen, gelukkig was dat maar 3x die nacht steeds 5 minuten. De volgende ochtend om half 5 waren alle Indo’s al druk bezig met het frituren van kip en tempé, en ons ontbijt was fruit en instant noudles. Overal waren aapjes om een beetje van je eten te kunnen krijgen. De jungle trek terug was weer een drama maar ik was blij dat ik was gegaan!

Mijn camera was stukgegaan in Sulawesi, dus ik moest ook een nieuwe kopen. Ik heb een Nikon coolpix l820 gekocht en ben er super blij mee!

15 November gingen we naar Karimunjawa. Eerst zouden we met 10 meiden gaan maar uiteindelijk gingen we met 5, omdat de rest niet wilde ivm de weersvoorspelling. Vrijdagavond namen we de bus naar Jepara om de ochtend erna de boot te nemen naar Karimunjawa. Als ontbijt hadden we sate met rijst, maar het was nog prima weg te krijgen. Op de haven vertelden ze ons dat de boot die ochtend niet was gegaan en de boot van dinsdag ook niet zou gaan omdat die stuk was. Ons weekend werd dus met een dag ingekort… We hebben scootertjes gehuurd en de zonsondergang bekeken en de dag erna gingen we een boottocht doen om te snorkelen en de rest van de eilanden te bekijken. Helaas waren we nog niet bij de touroffice of de regen kwam met bakken uit de lucht vallen. We zijn toch maar gegaan en het snorkelen was wel heel mooi, maar toen we naar andere eilanden gingen hebben we maar besloten om nog naar de haaien te gaan en daarna naar het hoofdeiland omdat het toch echt te koud was met al die regen. Germaine en ik wilden graag met de haaien zwemmen en zijn ook op de foto geweest met zeeschildpadden. Ik had zelf verwacht dat ik de haaien enger zou vinden, maar ze waren best wel saai haha. Maandag twee uur voordat de boot ging, kwamen een paar Duitsers en een Nederlandse jongen ons vertellen dat de boot niet ging ivm te hoge golven.. En de boot van dinsdag zou ook niet gaan oftewel we waren de lul. Ook hadden we geen geld meer om in een hostel te slapen van de pinautomaat deed het niet op het eiland met onze passen… Ik heb de stoute schoenen maar aangetrokken en aan het cafe waar we aan het wachten waren gevraagd of we daar misschien konden slapen, gratis of tegen een vergoeding. De eigenaresse begreep het helemaal en het was geen probleem. De rest van de dag hebben we gekaart en mens-erger-je- niet gespeeld om de tijd maar wat de doden. Die avond ontmoetten we een Indonesische vrouw die hoogzwanger was en haar Duitse man. Zij moesten ook perse met de boot, maar zij vreesden dat het pas donderdag zou kunnen. Mijn hoop werd steeds verder de grond in gestampt. Die nacht onweerde het enorm, maar ik had een beetje kunnen slapen. Dinsdag was er ook geen boot zoals verwacht en hebben we nog maar een beetje rondgescooterd. Na nog een nacht vol onweer en regen hadden we voor woensdagochtend hoop op een boot. Sanne was naar de haven geweest en misschien kwam er een boot en misschien die avond een boot van Kalimantan die naar het vaste land ging, maar de eigenaresse van Cafe Amore zei dat dat laatste sowieso niet zo was. Ze vertelde ons dat het misschien pas zaterdag zou zijn dat de boot kwam. Sanne en ik hadden een ticket naar Sumatra dus dat mocht echt niet gebeuren. De boot van die ochtend had geen goedkeuring gekregen om te varen van de overheid dus we hebben zelf maar een bootje gehuurd om toch nog wat van onze dag te kunnen maken. We hebben gesnorkeld en nog een heel mooi strand gezien waar we het heel erg leuk gehad hebben. Toen we terug kwamen lag er ineens een boot. Met mensen. Oftewel: DIT WAS DE BOOT UIT KALIMANTAN. De mensen van Cafe Amore stonden al op de kade om te vertellen dat we snel moesten zijn om de boot te halen. Wieke ging iets te snel van de boot en viel met haar hele hebben en houden in het water hahaha! Maar we hebben de boot gehaald! Het was een soort vrachtschip/vissersboot achtige boot en we sliepen op het dek. Na een tocht van 7 uur kwamen in de nacht aan in Semarang en daar hebben we de bus naar Surabaya gepakt. Germaine heeft nog net haar vliegtuig gehaald naar Bali en wij konden met een gerust hart zaterdag naar Sumatra. De zwangere mevrouw zat trouwens ook op de boot en is twee dagen erna bevallen van haar zoontje.

Vrijdagavond kwam Michelle bij ons in Surabaya want we hadden zaterdagochtend het vliegtuig naar Medan, Sumatra. Vanaf het vliegveld zijn we meteen naar Bukit Lawang gegaan, want we wilden een jungletrekking doen daar om de wilde orang utans te zien. De sfeer bij het hostel was super leuk, alle indo’s waren aan het zingen en ze kenden zelfs allemaal Nederlands liedjes. De jungletrek was heftiger dan verwacht en Michelle scheurde al na een uur uit haar broek. Vlak daarna zagen we al een orang utan! Voor de lunch hebben we ongeveer 6 orang utans gezien en ze kwamen ontzettend dichtbij, echt heel erg gaaf. Na de hele dag (lees: 6 uur) gewandeld en geklaurterd te hebben (de trek was heel zwaar, veel omhoog en naar beneden en was het heel glad) kwamen we eindelijk aan bij het kamp. We hebben ons een beetje gewassen in de koude rivier en het avondeten was ontzettend lekker. De dag erna zijn we nog naar een waterval gegaan en na de lunch gingen we met vijf tubes aan elkaar van de rivier af en we waren binnen een uur weer terug in Bukit Lawang. Bij het hostel ontmoetten we een vriendin van Sanne uit Bandung, Laurien die samen met Jane aan het reizen was. We wilden graag doorreizen naar Berastagi maar in de jungle hadden we gehoord dat die vulkaan die dag 9 keer was uitgebarsten. We wijzigden onze plannen en gingen met Laurien en Jane naar Pulau Weh.
Maar eerst gingen we naar Tangakahan om olifanten te zien en ze te wassen! De weg ernaartoe was verschrikkelijk, onze chauffeur was wiet aan het roken maar de olifanten waren geweldig! We gingen ze schoon schrobben, we werden gedoucht door ze en we hebben ze gevoerd, echt heel gaaf! Helaas kwam ik daarna erachter dat ik mijn zonnebrand en een tasje met al mijn elektronica was vergeten in het hostel. Ik heb gebeld en ze verzekerden dat het goed kwam en ik mijn spullen via een ander koppel in Pulau Weh zou krijgen. De nachtbus naar Banda Aceh was prima en vanaf daar hadden we een boot naar het eiland. We verbleven in een hostel met huisjes op palen aan het water. Het was ontzettend mooi, ik heb nog nooit zooo ontzettend helder water gezien! Je zag allemaal blauwe en gele visjes zwemmen. We zijn daar twee nachten gebleven en we hebben gewoon lekker gerelaxt daar, het weer was niet echt heel goed.. Maar ik heb wel mijn spullen terug!!
Vanaf Pulau Weh zijn we weer naar Banda Aceh gegaan. We wilden graag naar het Tsunami museum maar omdat het vrijdag was was het helaas dicht. We hebben vanaf daar de nachtbus naar Medan genomen. Vanaf het busstation daar moesten we naar een touristoffice om een auto te regelen naar Lake Toba. Met zijn drieën op een becak (Sanne en Michelle in het bakkie en ik achterop) en al onze bagage zijn we er naartoe gegaan, echt hilarisch. Bij de touristoffice had niemand haast om ons te brengen naar Lake Toba en van 20 minuten naar 1,5 uur wachten werden we eindelijk in een auto gestopt.
Ook het weer in Lake Toba was verschrikkelijk, het regende alleen maar.. We zijn naar een bar gegaan met happy hour alleen ze begrepen niet dat dat betekent dat er dat een aanbieding moet zijn. Uitleggen was ook tevergeefs. Die avond zagen we Angela en Steffi weer, die we ook al hadden ontmoet in Bukit Lawang. We deden een poging om naar de kroeg te gaan, natuurlijk een andere, maar daar was ook geen klap te doen. De dag erna hebben we scooters gehuurd en zijn we een deel van het eiland rondgereden. We kwamen bij de eerste toeristische attractie aan: de koningsstoelen. Er kwam een vrouwtje ons van alles vertellen in een taal dat waarschijnlijk Engels had moeten zijn. Toen we wilden gaan vertelde ze me dat ik nog even geld in het boxje moest doen en toen ik op de scooter zat moest ik haar ook nog even betalen voor haar verhaal… Zucht. Doordat het had geregend en ze bezig waren met de weg lag er overal hopen modder op de weg en af en toe gleed je weg, dus dat had ik en mijn hele voet zat onder de modder hahaha. In de stromende regen zijn we weer terug gegaan naar ons hostel. Die middag hadden we weer afgesproken met Steffi en Angela en beetje rondgehangen.
De laatste dag van Sumatra waren we in Medan en zijn heerlijk uiteten geweest en daarna lekker naar de film The Hunger Games. De volgende ochtend vlogen we en onze vlucht was verplaatst naar een later tijdstip. Het was vreselijk druk bij de incheckbali en na meer dan een uur wachten waren we het helemaal zat. We waren eindelijk aan de beurt, gaat er een vrouwtje voordringen (wat doodnormaal is hier in Indonesie). We hadden al gezegd dat ze achteraan moest sluiten maar ze zette doodleuk haar spullen op de band. Michelle en ik schoten helemaal uit onze slof en hebben haar bagage van de band gehaald en onze erop gezet. We waren zo klaar met dat afschuwelijke asociale gedrag van de Indo’s.
Doordat de vlucht was verplaatst, mistte Michelle haar trein en moest een heel duur nieuw kaartje kopen voor haar trein.. Sanne en ik zijn gisteravond nog even naar de kapper geweest en cadeautjes gehaald voor Sinterklaas was we vanavond gaan vieren met een paar anderen van de andere universiteit!
Over twee maanden precies ben ik weer in Nederland maar er staat nog heel veel op de planning: Concert van David Guetta in Jakarta, een week Lombok, een paar dagen Gili met kerst en een week Bali. Daarna hebben we nog eindtentamens en voordat ik naar huis ga ga ik nog 1,5 week naar Thailand. Maar daar komen natuurlijk weer blogs en foto’s van!

Groetjes vanuit Surabaya!